RTG ها راکتورهای هسته ای نیستند، و نه “باتری های هسته ای” هستند. بلکه با تبدیل گرمای ناشی از واپاشی رادیواکتیو به الکتریسیته کار می کنند. به دلیل ماهیت خطرناک مواد مورد استفاده، کشورهایی مانند آمریکا فقط از RTG در کاربردهایی مانند اکتشاف فضا استفاده می کنند. وویجر، کاسینی و نیوهورایزنز مانند مریخ نوردهای Perseverance و Curiosity از RTG برای قدرت استفاده می کنند. با این حال، این کاوشگرها از پلوتونیوم 238 گران قیمت به عنوان منابع انرژی خود استفاده می کنند و ما آنها را به دور از ما پرتاب می کنیم.

ورود آنها به بیمارستان، تلاش دیوانه وار جامعه بین المللی اتمی را برای یافتن منبع یتیم تشعشع به راه انداخت. فیلمی از خدمه پاکسازی که هم برای بازیابی تمرین می‌کنند و هم در واقع به دام انداختن هسته استرانسیوم-90 نشان می‌دهد که RTG چقدر خطرناک است:

به دنیای ژنراتورهای ترموالکتریک رادیوایزوتوپ یا RTG خوش آمدید. این قطعه ای از تاریخ هسته ای است که اخیراً در مورد آن باخبر شدم و فکر کردم باید این وحشت جدید را نیز به شما جلب کنم. این چیزها به نوعی در اطراف روسیه با ثبات معروف است و به نظر می رسد که باید باعث نگرانی شود.

پس از اینکه برای نیروی دریایی مفید بود، شوروی RTG ها را در سایر مناطق ناهموار به خدمت قرار داد. اینگونه بود که چندین نفر به کوههای ایالت جورجیا شوروی سابق ختم شدند. سه نفر از ساکنان روستای لیا، گرجستان، یک قوطی را در بالای کوه پیدا کردند. از آنجایی که این ماده عجیب گرما می داد، این سه نفر از آن برای گرم ماندن در طول شب استفاده کردند، اما با استفراغ و سرگیجه از خواب بیدار شدند. یک هفته بعد، یک بیمارستان نظامی تشخیص داد که این سه نفر به بیماری اشعه مبتلا هستند. دو نفر از این مردان با کمک ده ها پیوند پوست و ماه ها در بیمارستان موفق به انجام این کار شدند. اما مردی که نزدیک ترین منبع رادیو ایزوتوپ خوابیده بود و بیشتر آن را مدیریت می کرد، نجات پیدا نکرد.

آه، اتحاد جماهیر شوروی. جای عجیبی بود با ایده های عجیب. ایده هایی مانند کاشت منابع مینی انرژی هسته ای محافظت نشده در مناطق غیرقابل پذیرش و صعب العبور. منظورم این است که تا زمانی که دولت همیشه وجود دارد تا آنها را حفظ کند، هیچ مشکلی نباید پیش بیاید، درست است؟