این خودرو در سال 1968 یک خودروی کوچک در نظر گرفته می شد و با حدود 325 اسب بخار قدرت، برای زمان خود نیز بسیار قدرتمند بود. طبق گفته Leno، Dart با استانداردهای مدرن کوچک یا سریع نیست، اما V-8 گشتاور آن به این معنی است که رانندگی با آن هنوز هم لذت بخش است. با این حال، ترمزهای درام و فرمان بدون کمک به این معنی است که این دستگاه هیچ گونه کنده کاری دره ای نیست.

به جای موتور 6 خطی که بسیاری از دارت ها از کارخانه خارج شدند، این خودرو دارای یک V-8 383 اینچ مکعبی با کاربراتور 4 بشکه است. از همین موتور در Plymouth Road Runner استفاده شد، اما دارت کوچکتر و سبکتر است. نیرو از طریق یک گیربکس 4 سرعته دستی به چرخ های عقب منتقل می شود.

دوج دارت بیشتر به عنوان یک خودروی اقتصادی متواضع شناخته می شود، اما دارت GTS 1968 که در این قسمت از “گاراژ جی لنو” به نمایش درآمد، نشان می دهد که دوج جمع و جور نیز جنبه اسپرتی دارد.

دوج دارت را برای مدل سال 1960 معرفی کرد و برای رقابت با شورولت نوا و فورد فالکون، آن را به یک خودروی جمع و جور در سال 1963 کاهش داد. دارت تا پایان تولید در سال 1976 در این نقش باقی ماند. این پلتفرم که با پلیموت والیانت دوقلوی می‌شود، پایه‌ای برای دوج دمون (بعدها دارت اسپورت) و کوپه‌های پلیموث داستر نیز بود.