او به مسابقات شنا رفت اما در نهایت جرقه خود را برای ورزش های آبی از دست داد و به فعالیت های سریع تری مانند اسکی روی آب و چتربازی پرداخت. به طرز شگفت انگیزی، او در اواخر دهه 30 زندگی خود، زمانی که تحت درمان سرطان قرار گرفت، با یک شکست پزشکی دیگر مواجه شد.
اونیل در اواخر عمر خود، پس از دیدن همکارانش که در عمل کشته شدند، حرفه بدلکاری و رانندگی خود را کاهش داد. او با 22 رکورد سرعت زمین و آب به کار خود پایان داد. او در اواخر سال 2018 در سن 72 سالگی بر اثر ذات الریه درگذشت و در سال 2019 در بخش In Memoriam از جوایز اسکار مورد تقدیر قرار گرفت.
در سال 1976، اونیل به صحرای جنوب شرقی اورگان رفت تا رکورد سرعت روی زمین را برای رانندگان زن ثبت کند. او به سرعت متوسط بیش از 512 مایل در ساعت و حداکثر سرعت 621 مایل در ساعت دست یافت و بعداً گفت که فقط 60 درصد از توان موجود ماشین را استفاده کرده است، و معتقد بود که سرعت 700 مایل در ساعت را در حالت انفجار کامل پشت سر گذاشته است. با این حال، قرارداد او با اسپانسرها مانع از پیشی گرفتن او از راننده مرد هال نیدهام شد، اگرچه او حتی برای ثبت سرعت پشت فرمان هم ننشست.
اگر با زندگی جسی کامبز آشنا هستید، احتمالاً با اصطلاح “سریعترین زن زنده” آشنا هستید، زیرا کامبز پس از مرگش رکورد سرعت زن در زمین را پس از یک تصادف غم انگیز در صحرای اورگان در سال 2019 به دست آورد. کیتی اونیل قبل از دویدن های سرعتی عظیم کامبز در دهه 1970 رکورد می زد و حتی از مردان زمان خود پیشی می گرفت. امروز، گوگل با یک Doodle به اونیل تجلیل کرد، بنابراین وقت آن است که یک درس تاریخ کوتاه درباره «سریعترین زن زنده» اصلی داشته باشیم.
اونیل در اواسط دهه 1940 در تگزاس به دنیا آمد، و اگرچه با بیماری های متعدد دوران کودکی که باعث از دست دادن شنوایی او شد، مبارزه کرد، اما در نوجوانی به یک غواص رقابتی تبدیل شد. او موفقیت بزرگی داشت، اما یک حادثه تمرینی در حین آمادگی برای المپیک 1964 منجر به شکستگی مچ دست و مننژیت ستون فقرات شد که می‌توانست توانایی راه رفتن او را از بین ببرد.